ابزار هدایت به بالای صفحه

اما راهبرد سوم، راهبرد «مقاومت» و مبارزه است. بر اساس این راهبرد نیروهای مردمی در فلسطین اشغالی به مقابله با پیشروی‌ها و زیاده‌خواهی‌های رژیم صهیونیستی رفتند و با تکیه بر همین نیرو، رژیم صهیونیستی را وادار به عقب‌نشینی کردند. جنگ ۲۲ روزه و جنگ هشت روزه از جمله نمونه‌های موفق این راهبرد مردمی است و همین مسأله لزوم تجهیز فلسطین و نوار غزه را بیش از پیش تاکید می‌کند.

 

راهبرد صلح مبتنی بر این تصور است که می‌توان بحران را بدون پرداخت هیچ هزینه‌ای (از جمله مقاومت و دادن کشته) به نتیجه‌ی قابل قبول رساند. اما این راهکار در عمل با ناکامی جدی مواجه شده است. برای نمونه در قرارداد صلح اسلو، قرار بر آن بود که پنج سال پس از انعقاد قرارداد، دو طرف به نتیجه برسند و همه‌ی مسائل از قبیل دولت فلسطینی و روند شهرک‌سازی‌ها حل و فصل شود، اما اسرائیل زیر بار نرفت و حاضر به عقب‌نشینی نشد. اسرائیل در رابطه با شهرک‌سازی‌های خود هیچ‌گونه عقب‌نشینی نداشته است و امروز با وجود گذشت ۲۱ سال از امضای قرارداد اسلو، همچنان عده‌ای امید دارند که بحران را با تکیه بر این راهبرد حل کنند. بنابراین چنین راهبردی یک بلوف سیاسی است و جز ضرر برای مردم فلسطین چیزی در بر نخواهد داشت.

قائلان به راهبرد صلح دچار یک اشتباه هستند و آن این‌که گمان می‌کنند این راهبرد توانایی ملزم نمودن رژیم صهیونیستی را دارد. در حالی که اسرائیل اساساً قصد عقب‌نشینی ندارد و سیاست ادامه‌ی شهرک‌سازی‌ها مهم‌ترین شاهد بر این مدعاست. اگر اسرائیل قصد عقب‌نشینی داشت دیگر دلیلی برای گشودن دایره‌ی جغرافیایی شهرک‌های صهیونیست‌نشین وجود نداشت و این در حالی است که روز به روز بر دامنه‌ی این شهرک‌ها اضافه می‌شود.
 

علاوه بر این در مناطقی که عقب‌نشینی صورت گرفته است نیز داستان عجیب‌تر است. برای نمونه اگرچه اسرائیل از غزه عقب‌نشینی کرده، اما این منطقه را به محاصره درآورده و هیچ آزادی عملی به آن نداده و شروطی برای این منطقه گذاشته است که جالب توجه است؛ از جمله‌ی این شروط عبارتند از این‌که نواره غزه باید بدون ارتش باقی بماند و مرزهای زمینی و هوایی این منطقه باید در کنترل رژیم صهیونیستی باشد. خب اگر قرار باشد که هوا، زمین و مرز در اراده‌ی اسرائیل باشد و نوار غزه حق داشتن نیروهای مسلح را نداشته باشد، رژیم صهیونیستی چه عقب‌نشینی انجام داده است؟

 

در یک نگاه کلی باید اذعان داشت که تشکیلات خودگردان از فرصت مقاومت استفاده‌ی لازم را نکرده و تسلیم شده است. شاید این موضوع بزرگ‌ترین اشتباه تشکیلات خودگردان بوده است. امضای «قرارداد دایتون» از جمله‌ی این اشتباهات بود که طی آن تشکیلات خودگردان یک همکاری تسلیحاتی را به امضا رساند. این قرارداد یعنی همکاری با اسرائیل علیه مقاومت و بنابراین اسرائیل از دولت خودگردان علیه بخشی از جامعه‌ی فلسطین استفاده کرده است.

این در حالی است که تشکیلات خودگردان باید اوضاع داخلی فلسطین را بر مبنای «مردم‌سالاری» یعنی اراده‌ی ملت مدیریت کند تا از همه‌ی ظرفیت‌ها برای نابودی اسرائیل بهره ببرد. اما جای تعجب است که در مواقعی دقیقاً عکس این راهبرد عمل می‌کند! مثلاً این تشکیلات پس از پیروز شدن نامزدهای حماس در انتخابات سال ۲۰۰۶ با همکاری اسرائیل، نمایندگان حماس را حذف کرد. لذا بخشی از رفتارهای آن نسنجیده و حتی خائنانه است.

 

باید در نظر داشت که مقاومت اسلامی محور مقاومت فلسطینی است و در برهه‌ی کنونی فعالیت‌های حماس و پیشروی‌های آن در نواره غزه تقابل فراوانی با اهداف رژیم صهیونیستی دارد و این‌که اسرائیل اعلام می‌کند که باید حماس را از بین ببریم، از تقابل اهداف پرده برمی‌دارد.

رژیم صهیونیستی در سطح فلسطین نابودی «حماس»، و در سطح منطقه نابودی «اخوان المسلمین» را دنبال می‌کند. متأىسفانه کشورهای عربی منطقه نیز در نابودی حماس با اسرائیل همراه شده‌اند و با وجود آن‌که برخی از این کشورها دارای ریشه‌های اخوانی و سلفی هستند، علیه اخوان نیز محدودیت‌هایی اعمال کرده‌اند.

اهمیت همکاری کشورهای عربی منطقه برای نابودی حماس آن‌چنان است که نتانیاهو در یکی از سخنرانی‌های رسمی خود اعلام کرد که یکی از دستاوردهای رژیم صهیونیستی همراهی برخی از کشورهای منطقه برای نابودی مقاومت اسلامی بوده است!
 

در دیگر سو اما حماس در طول چند جنگ گذشته و به‌خصوص در جنگ فعلی به موفقیت‌های شگرفی دست یافته است که در رأس آن‌ها پوشالی بودن «گنبد آهنین» و مسائلی از این دست قرار دارد. همین موضوع موجب آن شده است که اسرائیل در مطالبات خود در این جنگ‌ها تغییر ایجاد کند و در حالی که در روز نخست، نابودی غره را دنبال می‌کرد، با مشاهده‌ی تونل‌های حفر شده توسط حماس دچار وحشت شده و امروز نابودی حماس و پیش از آن خلع سلاح آن را می‌خواهد.

 

تجهیز نوار غزه و کرانه‌ی باختری یک راهبرد تبلیغاتی نیست؛ بلکه یک راهبرد عملی برای نجات و حل مسأله‌ی فلسطین است که جهان اسلام باید از همه‌ی ظرفیت‌های نظامی و دیپلماتیک خود برای نجات فلسطین بهره ببرد.

این‌که تجهیز تسلیحاتی فلسطین از چه راه‌هایی میسر است، مسلماً بخشی از آن نظامی و محرمانه است که در سینه‌های نظامیان جای دارد، اما قدر مسلم آن است که تعدد جبهه‌ها و کشاندن جنگ به سایر مناطق جغرافیایی (علاوه بر نوار غزه) می‌تواند برای موجودیت رژیم صهیونیستی بسیار خطرناک باشد.

 

اصطلاحی در میان خود اسرائیلی‌ها وجود دارد که بر اساس آن از کرانه‌ی باختری به عنوان «پهلوی آسیب‌پذیر اسرائیل» یاد می‌کنند. بسیاری از کارشناسان نظامی بر این باورند که اگر دامنه‌ی جغرافیایی جنگ به کرانه‌ی باختری هم برسد، اسرائیل نمی‌تواند با کرانه‌ی باختری دربیفتد؛ برای این‌که اهمیت کرانه‌ی باختری و تجهیز تسلیحاتی آن درک شود، کافی است به این نکته دقت کنیم که در یک سوی غزه دریا و در سوی دیگر آن مصر قرار دارد و وجود کانال‌های دریایی به موضوع انتقال تکنولوژی در این منطقه بسیار کمک کرده است.
 

اما شرایط جغرافیایی برای کرانه‌ی باختری به مراتب متفاوت است؛ کرانه‌ی باختری به لحاظ جغرافیایی نسبت به قدس شریف سه کیلومتر و نسبت به تل آویو تنها ۱۰ کیلومتر فاصله دارد و کشور اردن نیز در همسایگی آن قرار دارد و بدین ترتیب شاه‌راهی میان سه منطقه‌ی فلسطین، رژیم صهیونیستی و اردن محسوب می‌شود.
 

با در نظر گرفتن این موضوع و این‌که در جنگ فعلی میان نوار غزه و رژیم صهیونیستی از طریق ابتکار عمل نظامی حماس، ده‌ها کیلومتر تونل حفر شده است، اگر همین تونل‌ها بین کرانه‌ی باختری و رژیم صهیونیستی حفر شود، اسرائیل در آستانه‌ی نابودی قرار خواهد گرفت.
 

مضاف بر این‌که کرانه‌ی باختری دارای سه میلیون نفر جمعیت است و انتقال مقاومت مسلحانه به کرانه‌ی باختری یعنی فروپاشی رژیم صهیونیستی و این همان نکته‌ی مهمی است که در تجهیز مسلحانه‌ی کرانه باختری خود را نشان می‌دهد.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: