ابزار هدایت به بالای صفحه

چکیده:

این مطلب که امام حسین(علیه السلام) حج تمتّع خود را نیمه تمام گذاشته، به عمره تبدیل کرد و مکه را به هدف عراق ترک نمود، برای برخی از تاریخ نویسان، گویندگان و نیز مدّاحان، امری است مسلّم و به عنوان نظریه ای مشهور جا افتاده است.

در مقابل این، نظریه دیگری است که باور دارد اینگونه نبوده است که آن حضرت مُحرم به احرام حج تمتع شده و آن را از باب حکم مصدود، به عمره مفرده بدل ساخته است، بلکه امام(علیه السلام) با عمره مفرده وارد مکه شد و با طواف وداع یا با عمره ماه ذی حجه از مکه خارج گردید.

اگر برخی از مورخان و گویندگان در نقل های تاریخی خود، دقت بیشتری می کردند و آن را با روایات صحیح تطبیق می دادند، قول مشهور را برمی گزیدند.

نتیجه این دو نظریه این است که عمل امام(علیه السلام)به عنوان یک سنت عملی، قاعده فقهی است.

اگر نظریه نخست را بپذیریم، باید فقها در فتوای

خود به آن استناد کرده باشند، که در ظاهر این گونه

نیست.

در این پژوهش با استناد به روایات صحیح

و دقت در نقل های تاریخی و به پشتوانه

استنباط فقیهان، نظریه صحیح غیرمشهور را

برگزیده ایم: